konposatu intermetaliko

1. Mater./Metal.
sin. metal arteko konposatu

Bi metalez edo gehiagoz osatutako aleazioa, jatorrizko metalekin alderatuta berezko ezaugarri fisikoak eta egitura kristalinoa dituena. Jatorrizko metal urtuen nahaste likidoa hoztean, ongi definitutako estekiometria duen edo oso konposizio-tarte txikian aldatzen den fase solidoa lortzen da.