Geokronologia garatzen hasi zenean, Lurraren historia geologikoa datatzera mugatzen zen, Lur planeta eratu zenetik gizakiek erregistro idatzia garatu zuten arteko historia geologikoa datatzera, alegia. Ordutik aurrera, arkeologia-eremuan sartu zen. Gaur egun, askoz zabalagoa da geokronologiaren erabilera; izan ere, eguzki-sistemako hainbat gorputz eta meteorito zein gaur egungo materialak (hezurrak, zuhaitzak, maskorrak eta abar) datatu daitezke.

Unitate geokronologikoak denbora-tarteak dira, baina, Nazioarteko Unitate Sistemaren arabera, unitate estandarra ez da segundoa, urtea baizik, eta bi ikur hauek erabil daitezke: “a” (annun) eta “u” (urte). Gainera, ikur horiek zenbait aurrizki izan ditzakete, adibidez, 1 ka (1.000 urte), 1 Ma (1 milioi urte, hau da, 106 urte) eta 1 Ga (109 urte).

"a" erabiltzen da adin absolutua aipatzeko eta, oro har, “duela X urte” esanahiarekin; adibidez, Lurraren adina 4.550 Ma (4,55 Ga) inguru da. Aldiz, “u” eskuarki erabiltzen da gertaera baten iraupena adierazteko, adibidez, Euskokantauriar arroan, gutxi gorabehera, 100 Ma-tik 70 Ma-ra izan zen bolkanismoa, horrek esan nahi du 30 mu iraun zuela.

Geologiaren hasieran Lurraren denbora-banaketa egin zuten, modu erlatiboan, taula batean, baina, gaur egun, gertaera geologiko asko modu absolutuan datatu dituzte geokronologiaren bitartez. Eskala geokronologikoaren denbora-tarteak sei unitatetan banatu izan dira, handienetik txikienera: eona, era, periodoa, epoka, aroa eta krona ( eskala kronoestratigrafiko ).

Geokronologian datazioa erlatiboa zein absolutua izan daiteke.

• Datazio erlatiboa: gertaera geologikoen edo arroken denboran zeharreko bata bestearekiko hurrenkera lortzen da (zaharrenetik gazteenera), eta adin hori denbora-tarte batez adierazten da. Adin erlatiboa lortzeko, printzipio geologikoak erabiltzen dira, horien artean, geruzen gainjarpenarena eta horizontaltasunarena, fenomeno geologikoen gainjarpenaren printzipioa eta gainjarpen faunistikoarena. Printzipioak direnez, eta ez legeak, arazoak sor daitezke batzuetan, esaterako, fosil birziklatuekin edo estratu alderantzikatuekin.

• Datazio absolutua: gertaeren eta materialen (geologikoak edo beste mota batekoak) adin zuzena emango digu, hau da, adina zenbaki batez adierazten da. Denbora neurtzeko, geokronometroak erabiltzen dira erloju moduan. Horretarako, kalibratuta dagoen edozein ezaugarri fisiko, material edo elementalen eraketa, aldaketa edo suntsiketa erabiltzen dira. Bi metodo bereizten dira:

  • Datazio absolutu ez-erradiogenikoak, non metodo fisiko-kimikoak, klimatikoak eta biologikoak sartzen diren, adibidez, hazkunde-eraztunak bizidunetan (koralak, moluskuak eta zuhaitzak; kasu horretan, dendrokronologia deritzo…) eta aldizkako gertaeren neurketa (glaziar-varvak edo antzeko banda-egitura sedimentuetan).

  • Datazio absolutu erradiogenikoak edo isotopikoak, non oso interesgarria den bereiztea erradioaktibitate naturalarekin edo erradiazio artifizialarekin erlazionatuak dauden. Horien artean, hauek dira nagusiak: U-Th-Pb, Rb-Sr, Sm-Nd, K-Ar eta horren deribatu Ar-Ar, fisio-aztarnak, uranioaren desoreka-segida eta erradionukleido kosmogenikoak (14 C, 10 Be, 26 Al,…).